داشتن هویت رسمی؛ ضرورت ارتباط علمی

⚫️ با سلام و عرض تعذیت به مناسب ایام سوگواری سیدالشهدا

این روزها که ارتباطات آکادمیک منحصر به فضای مجازی شده، به نظر ضروری است که اساتید و دوستان صاحبنظر، درباره آداب ارتباطات آکادمیک مطلب بنگارند. بنده البته خود را استاد نمی دانم ولی پیش می آید که دوستان و دانشجویان گرامی، نسبت به این حقیر لطف داشته و با حسن نظر، سوالات علمی و فلسفی بپرسند. نکته ای بعضا بسیار به چشم می‌آید، عزیزانی که با یک عکس مبهم گل و بلبل، نام مخفف، مبهم یا مستعار، بدون معرفی خود، سوال می پرسند و توقع پاسخ و توجه دقیق هم دارند!!

اینکه انسان باید قدرت ایستادن بر هویت خود را داشته باشد، بحثی جدایی است و وارد مباحث حاشیه ای آن مخصوصا برای خانمها نمی‌شوم، هرچند که برایم قابل درک نیست که چرا باید فردی از درج نام خود و یا عکس متعارفی از خود، همانگونه در اجتماع و در انظار عمومی ظاهر می‌شود طفره برود.

 

🔹درعرف آکادمیک بین المللی، بسیاری از اساتید، اگر حتی ایمیل شما یاهو و امثالهم باشد، و یک ایمیل رسمی آکادمیک نباشد، اصلا آن ایمیل را نمی‌خوانند. می‌دانم که چنین چیزی برای همه میسر نیست و برای افرادی که دانشجو یا عضو رسمی از یک ارگان آکادمیک نباشند، این حق را محفوظ می دانم که جوینده و پرسنده باشند. ولی داشتن یک اکانت با نام و هویت رسمی مشخص از ضروریات و از آداب اولیه یک ارتباط علمی است.

 

⁉️وقتی فردی از معرفی خود، از اینکه با هویت خود سوال بپرسد، اِبا دارد، چطور توقع دارد که استادی که اصلا نمی داند طرفش کیست؟ چه کاره است؟ نامش چیست؟ جنسیتش چیست؟ *هدفش چیست؟* در کمال اخلاص، وقت و سواد و تخصصش را بی دریغ عرضه کند.

 

✅ حداقل، ادب این است که اگر پروفایل فردی، گویای مشخصاتش نیست، فرد خودش را معرفی با نام و مشخصات کامل تحصیلات و اطلاعات مربوطه معرفی کند و بعد توقع پاسخ داشته باشد.

مخلص کلام، از آداب ارتباطات علمی، مشخص بودن هویت طرفین است. پس اگر قصد سوال از استادی در فضای مجازی دارید:

1- اگر میسر است با ایمیل رسمی دانشگاه،

اگر نیست،

2- با ایمیل، تلگرام یا واتس آپ یا هر وسیله دیگر، با پروفایل رسمی که نام و نام خانوادگی و عکس رسمی و وابستگی سازمانی را نشان دهد.

اگر عذری برای داشتن پروفایل رسمی هست،

3- در اولین جمله بعد از سلام، خود را *کامل* معرفی کنید به شکلی که جنسیت و رده علمی شما برای مخاطب محرز باشد.

در غیر این صورت، به طرف مقابلتان حق بدهید که به حسن نیت شما اعتماد نکند!
غرض یادآوری نکته‌ای ریزی بود در عرف ارتباطات علمی، امیدوارم که راهگشای دوستان در پویش تحقیقاتی‌شان باشد🙏

محرم سبز

 

 

یکی از شیرینترین خاطرات دوران جوانی و نوجوانی نسل ما دورهم بودن هایی بود که در شب های محرم یک روز قبل و بعد از مراسم دور هم ظرف ها را می شستیم، یا کمک می کردیم که نذری یا شام عروسی و غیره پخته شود و ظرفهایش شسته شود. در آن ظرف شستن های کنار جوی و حوض حیاط، لحظات بسیار شیرینی را سپری می کردیم.

 

آنروز ها گذشت، دیگر نه کسی برای عروسی ظرف می شوید و نه برای مراسم عزا و نه نذری! چند سالی است که دیگر نه کسی سفره پاک می کند و نه مردم نیازی می بینند کاسه و ظرف برای نذری گرفتن ببرند! سفره و ظرفهای یکبار مصرف کار همه را راحت کرده است. ای کاش باور کنیم در کنار این همه تجملات و راحتی ظاهری که نصیبمان شده، چه چیزی بزرگی را از دست داده و می دهیم! از لحظات شیرین با هم بودن ها، گرفته تا هزینه گزاف مراسم ها و در نهایت پاکیزگی شهر و مادرمان زمین!!!

 

این روزها دست به دست پیام ها می چرخد که به جای نذری های شبهای محرم، بیایید هزینه فلان کار را بپردازیم، من قصد ندارم از چنین دیدگاهی دفاع کنم! احترام می گذارم به احساس و عقیده کسی که به نذری دادن در این شب ها اعتقاد دارد، به او دستمریزاد و خدا قوت می گویم! فقط حرفم این است کمی بیاندیشیم درباره عواقب کارهایمان! آیا ائمه دین ما که اینقدر از پرهیز از اسراف و دوستی طبیعت دم زده اند راضی اند اینطور ما بر محیط زیست و طبیعت خود بتازیم!!!

 

چه اشکالی دارد به فرهنگ گذشته خود برگردیم با هم بپزیم و پهن کنیم و جمع کنیم و بشوییم!!! چه اشکالی دارد چون گذشته هر کس ظرف خود را برای نذری گرفتن با خود ببرد!! چه اشکالی دارد که برای پالایش روح خودمان زمینمان هم پاک بماند! خیلی سخت نیست کمی همت و مسئولیت پذیری می خواهد تا محرمی سبز داشته باشیم.

پی نوشت: در مساجد تعداد زیادی ظروف وقفی هست که در گذشته های نه چندان دور برای مراسم استفاده می شد ولیکن سالهاست همه خاک می خورند!!

حیات مجدد رودخانه عراقیه

هشت سال پیش با دلتنگی عمیقی این مطلب را نوشتم:

http://banafsheheftekhari.blog.ir/1389/11/01/motherhood-village-araghieh

اما بارندگی های اخیر، رودخانه عراقیه را مجددا زنده کرده است. اگرچه عمیقا از حادثه سیل و مصیبت هموطنانم متاسف و دردمندم، اما حیات مجدد رودخانه ها و تالاب های خشکیده که جان دوباره گرفته اند، امید بخش است.

بریدن درختان

نوروز امسال، برای تجدید خاطره، استراحت و دیدار اقوام به روستای پدری سر زدم. روستایی که با وجود خشکسالی های اخیر، همچنان سبز و زیبا باقی مانده بود. متاسفانه دیدن کوچه های عریان و بدون درخت بسیار متعجب و متاسفم کرد. با خبر شدم که دهداری برای تامین هزینه های مسجد روستا، اقدام به بریدن درختان و فروختن چوب آنها با بهایی بسیار نازل کرده است. این عمل تاسف انگیز و نابخردانه اغلب اهالی روستا را ناراحت کرده بود. امید است که با نظارت بیشتر بر عملکرد دهداری ها، مسئولین امر متوجه باشند که چه خطر زیست محیطی روستاهای مجاور کویر را تهدید می کند و در این بین، چه نقشی درختان بلند ریشه دار در زمین ایفا می کنند. بگذریم که زیبایی آن سایه سارهای بلند درختان همه از دست رفته!!

مسئله شناسی عقلانیت و تشریح ویژگی های آن در دستگاه فلسفی وبر

جناب آقای تیموری، این وبلاگ را قابل دانسته و مقاله شان برای انتشار فرستاده اند. با تشکر و آرزوی موفقیت برای ایشان

مسئله شناسی عقلانیت و تشریح ویژگی های آن در دستگاه فلسفی وبر

تخریب یک ساختمان 5 طبقه، مرگ دو نفر! سخنی با شهرداری و آتش نشانی!

ماجرای گودبرداری و ریزش ساختمان ها متاسفانه امروز دیگر در تهران تبدیل داستان تکراری شده، البته خود من هم که تا قبل از دیروز که فهمیدم که خانه پدر و مادرم ام فروریخت، درکی از عمق فاجعه نداشتم. فروریختن خانه و زندگی تنها در عرض دو دقیقه مصیبتی نیست که به سادگی بتوان را آن هضم کرد و صد البته که از دیروز هزاربار سجده شکر به جا آوردم که خانواده ام به موقع از خانه خارج شده اند والا قطعا الان توان نوشتن نداشتم!

قصه بسازبفروش ها و پول به جیب زن ها (یا به قولی بساز و بندازها ) از احادیث نامردمی هاست که کم ننوشتند، اغلب ما به نوعی مارگزیده ایم! درد من چیز دیگری است که این حادثه پیش بینی شده بود! دو هفته پیش اهالی ساختمان به شهرداری شکایت برده بودند و خانه و ترک ها را به آتش نشانی نشان داده بودند!!!!!

چه کسی پاسخگوست؟

چرا خطر جدی گرفته نشده؟

چرا خانه تخلیه نشده؟

چرا جلوی گودبرداری بیشتر گرفته نشده؟

در حالی است که به گفته خود کارشناسان اگر این حادثه در شب رخ داده بود حداقل 30 نفر کشته بر جا می گذاشت.

لینک را بخوانید، ماموران آتش نشانی منت گذاشته اند که مامورشان با لباس دامادی آمده! اگر کاری که در زمان خودش می بایست انجام شود، انجام شده بود چه نیازی به این بود که کسی مراسم خواستگاریش را رها کند. قصد ندارم زحمات نیروی اتش نشانی را کوچک جلوه دهم،اما در برابر جان انسان ها نمی توان سهل انگاری کرد!

لینک آتش نشانی که تایید شده که اهالی قبل از این حادثه در تاریخ 5/11/1390به آتش نشانی گوشزد کرده بودند.

دیگر منابع این خبر از مهرنیوز

دشمن این سرزمین کیست؟ سرزمینی که جاده هایش هر 5 سال به اندازه همه کشته های 8 سال جنگ تحمیلی کشته می دهد، خانه به آسانی روی سرت خراب می شود چه نیازی به دشمن دارد.