حیات مجدد رودخانه عراقیه

هشت سال پیش با دلتنگی عمیقی این مطلب را نوشتم:

http://banafsheheftekhari.blog.ir/1389/11/01/motherhood-village-araghieh

اما بارندگی های اخیر، رودخانه عراقیه را مجددا زنده کرده است. اگرچه عمیقا از حادثه سیل و مصیبت هموطنانم متاسف و دردمندم، اما حیات مجدد رودخانه ها و تالاب های خشکیده که جان دوباره گرفته اند، امید بخش است.

بریدن درختان

نوروز امسال، برای تجدید خاطره، استراحت و دیدار اقوام به روستای پدری سر زدم. روستایی که با وجود خشکسالی های اخیر، همچنان سبز و زیبا باقی مانده بود. متاسفانه دیدن کوچه های عریان و بدون درخت بسیار متعجب و متاسفم کرد. با خبر شدم که دهداری برای تامین هزینه های مسجد روستا، اقدام به بریدن درختان و فروختن چوب آنها با بهایی بسیار نازل کرده است. این عمل تاسف انگیز و نابخردانه اغلب اهالی روستا را ناراحت کرده بود. امید است که با نظارت بیشتر بر عملکرد دهداری ها، مسئولین امر متوجه باشند که چه خطر زیست محیطی روستاهای مجاور کویر را تهدید می کند و در این بین، چه نقشی درختان بلند ریشه دار در زمین ایفا می کنند. بگذریم که زیبایی آن سایه سارهای بلند درختان همه از دست رفته!!

تخریب یک ساختمان 5 طبقه، مرگ دو نفر! سخنی با شهرداری و آتش نشانی!

ماجرای گودبرداری و ریزش ساختمان ها متاسفانه امروز دیگر در تهران تبدیل داستان تکراری شده، البته خود من هم که تا قبل از دیروز که فهمیدم که خانه پدر و مادرم ام فروریخت، درکی از عمق فاجعه نداشتم. فروریختن خانه و زندگی تنها در عرض دو دقیقه مصیبتی نیست که به سادگی بتوان را آن هضم کرد و صد البته که از دیروز هزاربار سجده شکر به جا آوردم که خانواده ام به موقع از خانه خارج شده اند والا قطعا الان توان نوشتن نداشتم!

قصه بسازبفروش ها و پول به جیب زن ها (یا به قولی بساز و بندازها ) از احادیث نامردمی هاست که کم ننوشتند، اغلب ما به نوعی مارگزیده ایم! درد من چیز دیگری است که این حادثه پیش بینی شده بود! دو هفته پیش اهالی ساختمان به شهرداری شکایت برده بودند و خانه و ترک ها را به آتش نشانی نشان داده بودند!!!!!

چه کسی پاسخگوست؟

چرا خطر جدی گرفته نشده؟

چرا خانه تخلیه نشده؟

چرا جلوی گودبرداری بیشتر گرفته نشده؟

در حالی است که به گفته خود کارشناسان اگر این حادثه در شب رخ داده بود حداقل 30 نفر کشته بر جا می گذاشت.

لینک را بخوانید، ماموران آتش نشانی منت گذاشته اند که مامورشان با لباس دامادی آمده! اگر کاری که در زمان خودش می بایست انجام شود، انجام شده بود چه نیازی به این بود که کسی مراسم خواستگاریش را رها کند. قصد ندارم زحمات نیروی اتش نشانی را کوچک جلوه دهم،اما در برابر جان انسان ها نمی توان سهل انگاری کرد!

لینک آتش نشانی که تایید شده که اهالی قبل از این حادثه در تاریخ 5/11/1390به آتش نشانی گوشزد کرده بودند.

دیگر منابع این خبر از مهرنیوز

دشمن این سرزمین کیست؟ سرزمینی که جاده هایش هر 5 سال به اندازه همه کشته های 8 سال جنگ تحمیلی کشته می دهد، خانه به آسانی روی سرت خراب می شود چه نیازی به دشمن دارد.

روستای مادری؛ عراقیه

باز دیوارهای بلند خانه را دیدم، آن بادی که بوی خاک را برایم می آورد، آن صدا که گذشته ای مبهم را در گوشم وزوز می کرد و من که قادر نیستم نه صدا را تحلیل کنم نه خود را چنان سر و سامان بدهم که دست بر این روزگار بکشم و خاکها را پاک کنم و دربیاورم قصه آقاجانم را... همه چشمانی که یه عمر به گندم و سیب زمینی نگاه کردند. رفت و ویران شد روستای مادری و مردمانش هم یا مرده اند و رهسپار شهر و آپارتمان نشینی...خیلی دور نبود بیست و اندی سال پپیش من تابستانها را به روستای عراقیه در فراهان می رفتم...روزهای پربار از لمس خاک، رقصیدن در باد،  گره زدن شاخه های مو، پنیرک جمع کردن، دنبال نخودک و شنگ و کنگر گشتن...آن موقع ها می رفتم بالای کندوله و در گندم شنا می کردم و مادربزرگم  داد می زد این گندم ها نان می شوند و کثیفشان نکن و من که اصلا گوش نمی کردم و کار خودم را می کردم...

هر بار که به ایران می روم فرصت نمی کنم به هیچ چیز برسم..آن شهر شلوغ طلسم شده، آن بل و شو، آن همه دود و کثافت به درون قلب و ریه می رود برمی گردد مجالی نمی دهد که سراغی از خود بگیریم، سراغی از آنچه جا گذاشتیم و بزرگ شدیم...مگر در غربت خواب کودکی ها را ببینیم که در بیداری چقدر هراس انگیز است به یاد بیاوریم دیگر آن قناتها خشک شده اند خانه چاله ها، قاش ها همه پر شده اند از تارهای عنکبوت و زندگی ای که مرد...مرد...
پی نوشت:
کندوله: سیلوهای کوچکی از سفال برای نگه داری گندم که در منطقه فراهان در استان مرکزی به آن کندوله می گویند.
خانه چاله: اتاقی زیر زمینی که بسیار خنک است در گذشته که یخچال نبوده برای نگه داری مواد فاسد شدنی در هر خانه می ساختند.

قاش: محل نگه داری دام